Elementarne i podstawowe informacje do projektowania dróg

budkoldro.zut.edu.pl

Strona główna || Budownictwo drogowe || E-mail

Elementarne i podstawowe informacje do projektowania dróg - profil

Copyright © AlBaSo 2004-2025. Wszystkie prawa zastrzeżone
O prawach autorskich, czyli na jakich zasadach można korzystać z zamieszonych zdjęć, rysunków i tekstów

Data ostatniej aktualizacji strony internetowej 15 marca 2019 r.

Pomoc dydaktyczna do ćwiczeń projektowych z przedmiotu "Budownictwo komunikacyjne".



Przykłady podziału na format A4

Przykład profilu podłużnego drogi z przesunięciem

Tabelkę do projektu umieszcza się w prawym dolnym rogu. Tabelka zawsze po złożeniu rysunku jest na stronie frontowej. Nad tabelką na stronie frotowej zalecane jest umieszczenie legendy do profilu.

Profile drogowe mają format A4 i składane są w tzw. harmonijkę. Ważne jest więc wyznaczenie podziału skali pionowej i odpowiednie przesunięcie części profilu na gotowym do wydruku rysunku. Przesunięta skala pionowa musi mieć swój opis. A w miejscu przesunięcia musi być podany nowy poziom porównawczy.
Profil podłużny wykonuje się w różnych skalach. W liczniku podaje się skalę poziomą, a w mianowniku skalę pionową. (Uwaga w projekcie należy zastosować tą skalę, którą na ćwiczeniach podali prowadzący zajęcia. Skala zalecana do projektu koncepcyjnego drogi kołowej — 1:5000/250).

Przykład złożenia rysunku z profilem podłużnym w harmonikę w przypadku oddania rysunków luźno wkładanych do teczek. Strona frontowa po złożeniu profilu w harmonijkę ma zawsze pełny wymiar A4.

Przykład złożenia rysunku z profilem podłużnym w harmonikę w przypadku oddania rysunków wpiętych do segregatora.

Rzędne punktów początku i końca odcinka, punktów pośrednich charakterystycznych, cieków wodnych i dróg należy interpolować.
Pomocne więc okażą się proste wzory matematyczne.
Przy punkcie B na profilu podłużnym zawsze podaje się także jego pikietę.

Na profilu podłużnym podaje się: rzędne poziomu porównawczego, rzędne niwelety drogi, zastosowane pochylenia podłużne i ich kierunek, opisuje się łuki poziome w celu poprawnego zaprojektowania łuków pionowych i zapewnienia koordynacji planu i profilu. Podaje się także odległości, hektometry i kilometry.

Wszystkie rzędne podaje się z dokładnością do centymetra.

Wartości rzędnych i odległości warto pisać pionowo. Rysunek jest wówczas czytelny i nie ma problemu z dopisaniem jakiejś danej. Przy gęsto występujących danych należy przesuwać w pionie kolejne wpisy. Kolejność przesunięcia powinna być zgodna z występowaniem w rzeczywistości, należy wówczas pamiętać o tym, że rysunki czyta się od lewej strony do prawej i odpowiednio do tego dostosować wpisy.

Kreski pionowe powinny być zawsze tylko w wierszu odległości, przy rzędnych nie ma potrzeby stosowania kresek pionowych. W systemie ręcznego kreślenia profilu podłużnego nie zaleca się stosowania tych kresek.

Jednak ich stosowanie w przypadku robienia rysunku w programie AutoCAD znacznie ułatwia studentom wpisy rzędnych. Ich stosowanie zależy więc od cech indywidualnych studenta.


Na profilu podłużnym w wierszu "proste i łuki poziome" symbolicznie oznacza się odpowiednie łuki poziome. łamana składa się z trzech odcinków: krzywej przejściowej przy wchodzeniu w łuk, czystej części kolistej i krzywej przejściowej przy wychodzeniu z łuku. W opisie łuku poziomego podaje się wartości kąta zwrotu trasy, promienia, stycznej, długości całkowitej krzywej, odległość środka łuku od punktu przecięcia się stycznych. Na długości krzywej przejściowej podaje się wartości parametru krzywej przejściowej i ich długości.

łuk poziomy skręcający w lewo kreśli się i opisuje pod osią, a łuk skręcający w prawo zawsze opisuje się nad osią.

W każdym miejscu zmiany pochylenia (załomu niwelety) prowadzi się prostą prostopadłą o szerokości grubszej niż pozostałe linie i w kolorze niwelety, czyli czerwonym.

Przykłady opisu łuku pionowego. Zalecany sposób opisu łuków przedstawia rysunek lewy. Dopuszcza się także opis wykonany w sposób przedstawiony na rysunku prawym.
W obu przypadkach podaje się promień łuku pionowego, styczną, strzałkę i odpowiednio sumę lub różnicę pochyleń.
W załomie niwelety ponad główną linią poziomą podaje się nad linią załomu odpowiednio różnicę lub sumę rzędnej załomu i strzałki łuku, a pod linią załomu pikietę tego załomu.

W każdym łuku pionowym rzędne pośrednie wylicza się wg wzoru przedstawionego na rysunku.

W przypadku łuków wklęsłych wyliczone rzędne dodaje się do wartości rzędnej stycznej do łuku pionowego w danej pikiecie.

W przypadku łuków wypukłych wyliczone rzędne odejmuje się od wartości rzędnej stycznej do łuku pionowego w danej pikiecie.

Rzędne powinny być podane w każdym:

miejscu przecięcia się z daną warstwicą,

hektometrze i kilometrze projektowanej drogi,

przecięciu się z ciekiem wodnym, rowem, strumieniem lub rzeką,

przecięciu się z: drogą kołową, linią kolejową, linią tramwajową, linią energetyczną lub telefoniczną (w tym przypadku przy nasypach konieczna jest

    informacja w opisie technicznym o podniesieniu istniejących linii do góry w celu zapewnienia skrajni drogowej pod nimi).

Po zaprojektowaniu pochyleń należy podać również rzędne w każdym załomie niwelety i w punktach charakterystycznych, tj. na początku i końcu łuków poziomych i pionowych.

Rzędne wyliczane powinny być w systemie ciągłym (patrz lewy rysunek). Odległości po długości są liczone sumująco względem początku pochylenia. Poszczególne wartości y_i przy wzniesieniu dodaje się do rzędnej punktu początkowego danego pochylenia, (a w przypadku spadku odejmuje od rzędnej punktu początkowego danego pochylenia).

Sposób przedstawiony na prawym rysunku obarczony jest dużym błędem. Ten sposób obliczeń jest niedopuszczalny.

Przykład opisu dróg, wraz z podaniem ich dokładnej pikiety. Na profilu podaje się także opis rodzaju skrzyżowania z drogą o danym rodzaju nawierzchni. Odpowiednio do sytuacji podaje się czy skrzyżowanie jest obustronne czy tylko dotyczy jednej strony drogi, używając w tym celu odpowiednich symboli.

Przykłady istniejących dowiązań dróg. [1], [2], [3].

Legendę z zastosowanymi oznaczeniami umieszcza się nad tabelką po prawej stronie rysunku. W legendzie podaje się zastosowane oznaczenia rzędnych terenu, niwelety, planowanych skrzyżowań, zastosowanych wiaduktów lub mostów oraz przepustów. Podaje się także oznaczenia nasypów i wykopów.

Strony drogi, potrzebne przy oznaczeniu skrzyżowania, wyznacza się w przekroju poprzecznym patrząc w kierunku wzrastającego kilometrażu.

Przykład opisu cieku wodnego, wraz z podaniem jego dokładnej pikiety. Warto na rysunkach profilu podłużnego oznaczyć cieki wodne kolorem niebieskim, wówczas uniknie się pomyłek i błędów w trakcie projektowania, gdyż drogi powinno się projektować nad ciekami wodnymi. Do oznaczenia przepustu i mostu stosuje się odpowiednie symbole.

Na profilu po sprawdzeniu poprawności jego zaprojektowania przez prowadzącego zajęcia, powinno się podać wszystkie rzędne oraz głębokości wykopów i wysokości nasypów. Zasada jest jedna głębokości wykopów pisze się nad linią terenu, a wysokości nasypów pod linią terenu.

Przykłady dobrego dowiązania drogi do dróg istniejących i zaprojektowanie przepustów wzdłuż rowów pod zjazdami

Mosty i wiadukty na projektowanych drogach

Przykłady podziału na format A4 Przykład profilu podłużnego drogi z przesunięciem	Tabelkę do projektu umieszcza się w prawym dolnym rogu. Tabelka zawsze po złożeniu rysunku jest na stronie frontowej. Nad tabelką na stronie frotowej zalecane jest umieszczenie legendy do profilu. Profile drogowe mają format A4 i składane są w tzw. harmonijkę. Ważne jest więc wyznaczenie podziału skali pionowej i odpowiednie przesunięcie części profilu na gotowym do wydruku rysunku. Przesunięta skala pionowa musi mieć swój opis. A w miejscu przesunięcia musi być podany nowy poziom porównawczy. Profil podłużny wykonuje się w różnych skalach. W liczniku podaje się skalę poziomą, a w mianowniku skalę pionową. (Uwaga w projekcie należy zastosować tą skalę, którą na ćwiczeniach podali prowadzący zajęcia. Skala zalecana do projektu koncepcyjnego drogi kołowej — 1:5000/250).
	Przykład złożenia rysunku z profilem podłużnym w harmonikę w przypadku oddania rysunków luźno wkładanych do teczek. Strona frontowa po złożeniu profilu w harmonijkę ma zawsze pełny wymiar A4. Przykład złożenia rysunku z profilem podłużnym w harmonikę w przypadku oddania rysunków wpiętych do segregatora.
	Rzędne punktów początku i końca odcinka, punktów pośrednich charakterystycznych, cieków wodnych i dróg należy interpolować. Pomocne więc okażą się proste wzory matematyczne. Przy punkcie B na profilu podłużnym zawsze podaje się także jego pikietę.
	Na profilu podłużnym podaje się: rzędne poziomu porównawczego, rzędne niwelety drogi, zastosowane pochylenia podłużne i ich kierunek, opisuje się łuki poziome w celu poprawnego zaprojektowania łuków pionowych i zapewnienia koordynacji planu i profilu. Podaje się także odległości, hektometry i kilometry. Wszystkie rzędne podaje się z dokładnością do centymetra.
	Wartości rzędnych i odległości warto pisać pionowo. Rysunek jest wówczas czytelny i nie ma problemu z dopisaniem jakiejś danej. Przy gęsto występujących danych należy przesuwać w pionie kolejne wpisy. Kolejność przesunięcia powinna być zgodna z występowaniem w rzeczywistości, należy wówczas pamiętać o tym, że rysunki czyta się od lewej strony do prawej i odpowiednio do tego dostosować wpisy. Kreski pionowe powinny być zawsze tylko w wierszu odległości, przy rzędnych nie ma potrzeby stosowania kresek pionowych. W systemie ręcznego kreślenia profilu podłużnego nie zaleca się stosowania tych kresek. Jednak ich stosowanie w przypadku robienia rysunku w programie AutoCAD znacznie ułatwia studentom wpisy rzędnych. Ich stosowanie zależy więc od cech indywidualnych studenta.
	Na profilu podłużnym w wierszu "proste i łuki poziome" symbolicznie oznacza się odpowiednie łuki poziome. łamana składa się z trzech odcinków: krzywej przejściowej przy wchodzeniu w łuk, czystej części kolistej i krzywej przejściowej przy wychodzeniu z łuku. W opisie łuku poziomego podaje się wartości kąta zwrotu trasy, promienia, stycznej, długości całkowitej krzywej, odległość środka łuku od punktu przecięcia się stycznych. Na długości krzywej przejściowej podaje się wartości parametru krzywej przejściowej i ich długości. łuk poziomy skręcający w lewo kreśli się i opisuje pod osią, a łuk skręcający w prawo zawsze opisuje się nad osią.
	W każdym miejscu zmiany pochylenia (załomu niwelety) prowadzi się prostą prostopadłą o szerokości grubszej niż pozostałe linie i w kolorze niwelety, czyli czerwonym.
	Przykłady opisu łuku pionowego. Zalecany sposób opisu łuków przedstawia rysunek lewy. Dopuszcza się także opis wykonany w sposób przedstawiony na rysunku prawym. W obu przypadkach podaje się promień łuku pionowego, styczną, strzałkę i odpowiednio sumę lub różnicę pochyleń. W załomie niwelety ponad główną linią poziomą podaje się nad linią załomu odpowiednio różnicę lub sumę rzędnej załomu i strzałki łuku, a pod linią załomu pikietę tego załomu.
	W każdym łuku pionowym rzędne pośrednie wylicza się wg wzoru przedstawionego na rysunku. W przypadku łuków wklęsłych wyliczone rzędne dodaje się do wartości rzędnej stycznej do łuku pionowego w danej pikiecie. W przypadku łuków wypukłych wyliczone rzędne odejmuje się od wartości rzędnej stycznej do łuku pionowego w danej pikiecie.
Rzędne powinny być podane w każdym: miejscu przecięcia się z daną warstwicą, hektometrze i kilometrze projektowanej drogi, przecięciu się z ciekiem wodnym, rowem, strumieniem lub rzeką, przecięciu się z: drogą kołową, linią kolejową, linią tramwajową, linią energetyczną lub telefoniczną (w tym przypadku przy nasypach konieczna jest informacja w opisie technicznym o podniesieniu istniejących linii do góry w celu zapewnienia skrajni drogowej pod nimi). Po zaprojektowaniu pochyleń należy podać również rzędne w każdym załomie niwelety i w punktach charakterystycznych, tj. na początku i końcu łuków poziomych i pionowych.
	Rzędne wyliczane powinny być w systemie ciągłym (patrz lewy rysunek). Odległości po długości są liczone sumująco względem początku pochylenia. Poszczególne wartości y_i przy wzniesieniu dodaje się do rzędnej punktu początkowego danego pochylenia, (a w przypadku spadku odejmuje od rzędnej punktu początkowego danego pochylenia). Sposób przedstawiony na prawym rysunku obarczony jest dużym błędem. Ten sposób obliczeń jest niedopuszczalny.
	Przykład opisu dróg, wraz z podaniem ich dokładnej pikiety. Na profilu podaje się także opis rodzaju skrzyżowania z drogą o danym rodzaju nawierzchni. Odpowiednio do sytuacji podaje się czy skrzyżowanie jest obustronne czy tylko dotyczy jednej strony drogi, używając w tym celu odpowiednich symboli. Przykłady istniejących dowiązań dróg. [1], [2], [3].
	Legendę z zastosowanymi oznaczeniami umieszcza się nad tabelką po prawej stronie rysunku. W legendzie podaje się zastosowane oznaczenia rzędnych terenu, niwelety, planowanych skrzyżowań, zastosowanych wiaduktów lub mostów oraz przepustów. Podaje się także oznaczenia nasypów i wykopów. Strony drogi, potrzebne przy oznaczeniu skrzyżowania, wyznacza się w przekroju poprzecznym patrząc w kierunku wzrastającego kilometrażu.
	Przykład opisu cieku wodnego, wraz z podaniem jego dokładnej pikiety. Warto na rysunkach profilu podłużnego oznaczyć cieki wodne kolorem niebieskim, wówczas uniknie się pomyłek i błędów w trakcie projektowania, gdyż drogi powinno się projektować nad ciekami wodnymi. Do oznaczenia przepustu i mostu stosuje się odpowiednie symbole.
	Na profilu po sprawdzeniu poprawności jego zaprojektowania przez prowadzącego zajęcia, powinno się podać wszystkie rzędne oraz głębokości wykopów i wysokości nasypów. Zasada jest jedna głębokości wykopów pisze się nad linią terenu, a wysokości nasypów pod linią terenu.